شکی نیست که والدین نقش مهمی در پیشرفت درمانی کودک خود ایفا می کنند. یک درمانگر به تنهایی نمی تواند به تمام اهداف درمانی مورد نظر خویش برسد، اگر والدین پا به پای او حرکت نکنند. حضور والدین در اتاق درمان یکی از مواردی است که باید با اجازه درمانگر و به صلاحدید او صورت پذیرد. به منظور روشن شدن ابعاد مختلف این موضوع ذکر چند مصداق ضروری به نظر می رسد.
۱- گاهی اوقات لازم است والدین بیرون اتاق باقی بمانند و تکنیکهای درمانی بدون حضور آنها روی کودک پیاده شود. به عنوان مثال، کودکی را تصور کنید که تمام مدت و در همه جا به مدیریت پدر و مادر خود پرداخته و بطور دائم برای لحظه ای آرام نشستن از آنها باج طلب می کند. حال اگر چنین کودکی پس از مواجهه با محیط کلینیک و درمانگر فوراً به این نکته پی ببرد که درمانگر قاطع بوده و نظم خاصی بر محیط کلینیک حکمفرما است، از حربه های خاص خود بهره گرفته و والدین را وادار به مداخله در کار درمانگر می کنند. در چنین شرایطی درمانگر باید به سرعت وارد عمل شده، والدین را با ارائه دلایل روشن و واضح توجیه کرده و به بیرون از اتاق هدایت کند. سپس او قادر خواهد شد تا با فراغ بال به اجرای راه کارهای درمانی خویش بپردازد. اگر چنین پدر و مادری در اتاق درمان باقی بمانند، ممکن است با دخالت های نابجایی که عمدتاً از روی ناآگاهی مرتکب می شوند، همانند یک سد محکم در مسیر درمان کودک خویش قرار بگیرند. در این مثال کودک به مدیریت والدین پرداخته و آنها را وادار به مداخله می کند.
۲-گاهی اوقات کودک منفعل بوده و این والدین هستند که با انجام حرکات یا رفتارهای ناخواسته در فرآیند درمان مداخله می کنند. فرض کنید درمانگر با استفاده از توپ درحال انجام دادن تحریکات ریتمیک (آرام و تکراری) تعادلی برای آرام سازی و کاهش تون عضلانی یک کودک فلج مغزی اسپاستیک است. کودک تقریبا آرام شده ولی کمی نق می زند. ناگهان یکی از والدین با دست یا جغجغه ای که در دست دارد به توپی که کودک بر روی آن قرار گرفته می زند تا به قول خود کودک را آرام سازد. همین کار ممکن است به سرعت تون کودک را بالا برده و عملا هر آنچه درمانگر ریسیده بود در یک لحظه پنبه شود
۳-از طرفی، گاهی اوقات لازم است یکی از والدین داخل اتاق باقی مانده و تکنیکهای درمانی با کمک او روی کودک پیاده شود. کودک چند ماهه ای را تصور کنید که به شدت نسبت به غریبه ها واکنش نشان می دهد و نمی گذارد درمانگر به او دست بزند. والدین در چنین مواقعی می توانند کودک را با انجام دادن بازی های مختلف سرگرم کنند تا درمانگر بتواند از سوی دیگر با کودک کار کند.
در آخر اینکه، اگر والدین شرایط کودک خود، اهداف درمانی ای که درمانگر به دنبال تحقق آنهاست، و نیز نقش کلیدی خود را در فرآیند درمان کودک متوجه شوند، می توانند به عنوان یک کمک درمانگر به یاری درمانگر شتافته و در هماهنگی کامل با او در اجرای تکنیکهای درمانی موثر باشند. در غیر اینصورت، بهتر است به بیرون از اتاق درمان هدایت شوند. در پایان تاکید بر این نکته ضروری به نظر می رسد که تصمیم گیری در خصوص حضور یا عدم حضور والدین در اتاق درمان به عهده درمانگر است.
