اهمیت آموزش مجازی در دنیای امروز بر هیچکس پوشیده نیست. همین موضوع باعث گردیده که افراد به منظور پرکردن خلاءهای آموزشی در فضای حقیقی (مواردی از قبیل کمبود فضای آموزشی، فرد آموزش دهنده، امکانات آموزشی و …) از این شیوه بهره بجویند. در نظر سنجی بعمل آمده در پاسخ به این سوال که “آیا با مشاوره کاردرمانی و آموزش تمرینات از طریق پیامک موافقید؟” ۶۳٪ به مخالفت با این موضوع پرداخته و ۳۷٪ با این کار موافق بودند. به دنبال بررسیهای بعمل آمده از مخالفین این شیوه، تخصصی بودن خدمات کاردرمانی، بی فایده بودن آموزش پیامکی، غیر حرفه ای بودن این روش، توجیه نشدن مراجعین و انجام اشتباهی تمرینات، بی ارزش شدن رشته کاردرمانی و بازار کار آن را از دلایل مخالفت خود عنوان کردند. موافقین این روش معتقد بودند که این روش میتواند خلاء کمبود خدمات کاردرمانی در یک ناحیه، عدم دسترسی به کاردرمانگر متناسب با وضعیت مراجع، امکان مشاوره سهل الوصول، امکان بهره گیری خانواده های کم بضاعت از خدمات کاردرمانی و انتشار گسترده آموزه های کاردرمانی را پر کند.
برای تحلیل موارد فوق پاسخ به یک سوال ضروری است: آیا رشته های تخصصی از سرویس پیام کوتاه یا همان پیامک برای مداخله بر روی بیماران استفاده کرده اند؟
در دهه اخیر، مطالعات متعددی در خصوص مداخله مبتنی بر سرویس پیام کوتاه در حیطه های مختلف علوم بالینی به انجام رسیده است که به مهمترین نتایج آنها اشاره می شود:
- افزایش خود مراقبتی در بیماران دیابتی و ارتباط با بیمار در خارج از کلینیک (فیشر و همکاران، ۲۰۱۲)
- افزایش رضایت مندی بیماران نارسایی قلبی و کسب شواهد اولیه مبنی بر بهبود خود مراقبتی در آنها پس از ترخیص از بیمارستان (ناندی و همکاران، ۲۰۱۳)
- افزایش تعامل فعال بیمار با درمانگر و بهبود ارتباط با مرکزیت خود بیمار (یو و همکاران، ۲۰۱۵). در این مطالعه توصیه می شود که کلیه متخصصین بالینی نظام سلامت پیش نیاز های اولیه استفاده از این روش را در خود ایجاد کنند: بهبود ارتباط اجتماعی-هیجانی و نیز ارتباط مبتنی بر تکالیف بالینی.
- روشی امیدبخش برای گزارش دوره ای دامنه حرکتی پاسیو مفاصل هیپ و زانو و بهبود ارتباط موثر بین جراح و بیمار پس از انجام آرتروپلاستی این مفاصل (بلاکر و همکاران، ۲۰۱۷).
- به نظر می رسد اگر چه قرار نیست پیامک جای ارتباط چهره به چهره با درمانگر را بگیرد، این روش به عنوان یک گزینه میتواند ارتباط و حمایت لازم برای بیمار را فراهم آورده و مشارکت بیمار در درمان را بهبود ببخشد (استاگ و همکاران، ۲۰۱۷).
در مجموع پس از جمع بندی تمام موارد فوق چند نکته در ذهن انسان متبادر می شود:
- اکثر مطالعات بر استفاده از مداخله مبتنی بر پیامک در تمام حوزه های علوم پزشکی تاکید دارند و آن را به عنوان یک روش درمانی مکمل نفی نکرده اند.
- این روش کمکی بوده و در کنار روش اصلی درمانی به کمک درمانگر و مراجع می آید.
- مواردی که قرار است از طریق پیامک به بیمار منتقل شود، از پیش حساب شده بوده و برای همه بیماران کاربردی نیست.
- قطعا بیمار از قبل باید به لحاظ امکانات، شرایط و از همه مهمتر سطح آگاهی و توانایی انجام درمان مورد ارزیابی درمانگر قرار بگیرد.
- استفاده از پیامک به هیچ عنوان نمی تواند جایگزین درمانگر و محیط کلینیک (درمان اصلی) گردد و فقط به صلاحدید درمانگر بعضی موارد قابل آموزش و انتقال از طریق پیامک هستند.
- با یک جستجوی ساده می توان به این نتیجه رسید که استفاده از پیامک در بعضی از رشته های تخصصی در دست مطالعه بوده و این موضوع هیچ منافاتی با رشد و بالندگی آن رشته ندارد.
در خاتمه لازم به تاکید است که استفاده از این تکنولوژی مانند سایر موارد میتواند در شرایط خاص به کمک کاردرمانگر بیاید و در اینجا نیز خلاقیت کاردرمانگر و ذهن باز او میتواند راهگشا باشد. در این خصوص مسیر تحقیق و پژوهش باز بوده و به نظر می رسد که هنوز نکات مبهم زیادی وجود دارد
