یکی از جملاتی که گاه و بیگاه در کلینیک های توانبخشی شنیده می شود، همین جمله است که “من خودم یه پا درمانگرم😯”. این جمله غالبا بر زبان والدینی جاری می شود که مدتهاست به کلینیک های توانبخشی مراجعه داشته و از خدمات گوناگون آنها بهره می گیرند. اما چه عاملی باعث می شود که چنین احساس اشتباهی در ذهن والدین شکل گرفته و با گذر زمان قوت بگیرد؟🤔 در مجموع دو عامل در ظهور این تفکر و باور غلط نقش دارد که یکی در ادامه دیگری است. اولین و تاثیرگذارترین عامل، عملکرد نامطلوب عده ای از درمانگران است. اگر درمانگر به دنبال دانش روز نبوده و خود را برتر و فراتر از دیگران بداند، دچار اعتماد به نفس کاذب گردیده و در برنامه ریزی های درمانی خود وقت و دقت کافی به خرج نمی دهد. در ادامه، او خود را در کلینیک محدود به انجام چند فعالیت کلیشه ای بر روی کودک نموده و عملا دچار روزمرگی کاری می شود. در اینجا اگر طرف حساب او یک پدر و مادر آگاه باشند که دایما در رابطه با وضعیت کودکشان مطالعه می کنند و به هر وسیله ای برای پیشرفت کودکشان تمسک می جویند، کم کم کار گره می خورد.
آنها از خلاقیت خویش برای ابداع فعالیتهای درمانی جدید استفاده کرده و آنها را بر روی کودک خویش پیاده می کنند و کم کم این ذهنیت در درون شان بوجود می آید که به درمانگر کودک خود تبدیل گشته اند. این حس همانند یک شمشیر دو لبه است، هم خوب می تواند باشد 😎 و هم بد و آسیب رسان😈. خوب از آن جهت که والدین ممکن است از بینش لازم برای پایش عملکرد ناصواب درمانگران کودک خود برخوردار شوند، و بد از آن جهت که والدین دست بکار شده و ممکن است در میان فعالیتهایی که برای کودک طراحی می کنند، تمریناتی به او بدهند که در ظاهر درست و در باطن مضر و آسیب رسان هستند بطوریکه رفته رفته وضعیت کودکشان رو به بدی گرائیده و اوضاع او به وخامت می کشد.
بنابراین لازم است والدین بدانند که درمانگر کودکشان از تحصیلات دانشگاهی برخوردار بوده و در زمینه درمان کودکشان دروس متعدد تئوری گذرانده، در کلینیک های دانشگاه بطور عملی آموزش دیده و در رشته خود متخصص گشته است. اما در مواردی که احساس نیاز می کنند، می توانند از درمانگر دیگری در آن زمینه مشورت بگیرند.
