شکی نیست که توانبخشی یک فرآیند تیمی است. این بدان معنا است که هر کسی که ذره ای در ارتقا سطح توانمندیهای کودک دخیل است، از پزشک عمومی و متخصص گرفته تا درمانگران با حیطه های کاری گوناگون، از والدین گرفته تا معلم و مربی مهد کودک، از روانشناس گرفته تا مددکار اجتماعی، همه و همه می توانند عضو تیم توانبخشی کودک باشند. حال سوال اینجاست که چه کسی نقش کلیدی را به عهده دارد؟ قطعا والدین نقش بسیار مهمی در این فرآیند ایفا می کنند و آگاهی بخشی به آنها می تواند مسئولیت اجتماعی هر درمانگری باشد. اما سوال اصلی اینجاست که یک پدر و مادر مسئول چه ویژگیهایی دارند؟
۱. اهل تحقیق هستند. این والدین می دانند که دنیای امروز دنیای فضای مجازی است. این فضا علی رغم بداخلاقی ها، تهدیدها، صفحات و اشخاص زرد و سوءاستفاده گر، پر است از سایتها، صفحات و محتواهای آموزشی که بوسیله اشخاص متخصص و دلسوز تولید گشته است. آنها خیلی خوب راه را از چاه تشخیص می دهند، اهل تحقیق و مطالعه کتب مفید بوده و پس از تحقیق فراوان به مطب های پزشکان متخصص و فوق تخصص، و کلینیکهای توانبخشی مراجعه می کنند.
۲. بر باورهای غلط خط بطلان می کشند. والدین آگاه، حساس و مسئول، پیگیر رشد کودک خویش هستند. آنها سربزنگاه به اولین علائم هشداردهنده رشد غیر طبیعی کودک واکنش نشان داده و در پی علت یابی آن بر می آیند. آنها به خوبی می دانند که در دنیای امروز نمی توان حرف نزدن کودک، نگاه نکردن او، گردن نگرفتن، ننشستن، راه نیفتادن و سایر عدم پیشرفتهای رشدی کودک را با مشورت عمو، عمه، خاله و فامیل دور و کارهایی که کودکان آنها نکرده اند و راه هایی که آنها نرفته اند و علی الظاهر خوب شده اند، توجیه کرد.
۳. دنبال یک راه حل علمی برای حل مشکل کودک هستند. آنها می آیند، می مانند و آگاهانه از روی علم و دانش پیگیری می کنند. چرا؟ زیرا که دنیای امروز را همانند دنیای قدیم نمی دانند. آنها به این موضوع باور دارند که برای هر مشکلی، راه حلی وجود دارد و برای هر بیماری، درمانی. شاید در بعضی از موارد کودک آنها خوب نشود ولی بهتر، چرا. از طرفی، آنها خوب می دانند که برای هر بیماری باید دنبال راه حلی باشند واقعی و مبتنی بر اصول علمی. همانطور که برای درمان سر درد، کاردرمانی ارزشی ندارد، برای کاهش سفتی عضلانی یک کودک فلج مغزی عرق نعنا و سنبل الطیب نمی تواند سودمند باشد، دعانویسی که دیگر جای خود را دارد!!!
۴. امیدوارانه پیگیر درمان کودک هستند. آنها راه درمان کودک خویش را در پیگیری و مداومت می دانند، نه در تغییر دائمی پزشک و درمانگر، نه در یک خط در میان آمدن، و نه در غر و لند کردن و از زمین زمان شاکی بودن. برنامه ریزی منظم در زندگی برای رسیدگی به امور شخصی و امور درمانی کودک از ویژگی های والدین موفق است.
۵. هم پدر و هم مادر خود را مسئول کودک می دانند. توانبخشی فرآیندی است زمانبر و طاقت فرسا. آگاهی از این نکته کمک شایانی به والدین می کند. آنها فقط دیگری را مسئول پیگیری امور درمانی کودک ندانسته و از زیر بار این مسئولیت شانه خالی نمی کنند چراکه خوب می دانند که آن دیگری دیر یا زود زیر بار این مسئولیت فرسوده شده و فرسودگی جسمی و روحی یکی، به معنای خلل در مسیر توانبخشی کودک است. پس تقسیم مسئولیت صورت می گیرد.
۶. درمان را به منزل می کشانند. برای آنها این نکته جا افتاده است که درمان موفق یعنی درمان پیوسته و منظم. برای آنها این موضوع به آن معنا نیست که روزانه چندین ساعت و بدون وقفه در منزل کار کرده و بعد کودک را برای ادامه کار به کلینیک ببرند، بلکه کودک آنها درمان اصلی را در کلینیک دریافت کرده و در منزل آموزه های درمانگر را در ساعات مشخص روی کودک پیاده می کنند. این والدین می دانند که خستگی کودک در منزل به دنبال تمرینات طولانی و طاقت فرسا می تواند به خستگی کودک در کلینیک و در نهایت بازدهی کم درمان منجر شود.
۷. با پزشک و درمانگر کودک هماهنگ هستند. آنها می دانند پزشک و درمانگر متخصص درمان کودک آنها هستند. بنابراین به عنوان یک کارشناس از نظراتشان پیروی کرده و هرگونه تغییر در وضعیت کودک، روشهای نوین درمانی، و حرفهایی که از این و آن شنیده اند را با ایشان در میان می گذارند تا از نظراتشان به عنوان یک خبره بهره مند شوند. آنها کاملا به این مسئله واقف هستند که گاهی اوقات انجام دادن یا انجام ندادن یک کار کوچک که ریشه علمی ندارد، می تواند منجر به عواقب جبران ناپذیری شود.
با در نظر گرفتن این ویژگی ها و نهادینه کردن آنها در درون خود، هر والدی به یک والد مسئول تبدیل گشته و دیر یا زود شاهد پیشرفت در فرزند خویش خواهد بود.
