مقدمه
آموزش حرکتی کودک و یادگیری الگوهای حرکتی فرآیند پیچیده ایست که کلید موفقیت در آن تمرین مداوم و تکرار است. تکرار مهارتهای حرکتی باید به شکلی باشد که کودک یا فرد بزرگسال مبتلا به آسیبهای مغزی، نه تنها آن حرکت را یاد گرفته بلکه (این قسمت را یکبار که نه، چند بار بخوانید!!!) بتواند در محیطهای مختلف به شکل کاربردی در قالب فعالیتهای روزمره خود بکار بگیرد.
حال این سوال پیش می آید که چرا با غیبت طولانی مدت مراجعین (مثلا در اثر کرونا) و یا حتی (حتی حتی!) پس از ترخیص آنها، حرکاتی را که مراجع فراگرفته است، فراموش کرده و دیگر قادر به انجام آنها نیست؟
مراحل یادگیری حرکتی
در پاسخ به این سوال باید مراحل یادگیری حرکتی را مرور کنیم. یادگیری حرکتی در سه مرحله رخ می دهد:
- در مرحله نخست فرد حرکات را می آموزد ولی اشتباه هم زیاد دارد. او حرکات را نرم و لطیف انجام نداده و بعضا نیاز دارد که والدین یا کاردرمانگر برای انجام درست و صحیح حرکت مدنظر به او تذکر بدهند. رمز عبور از این مرحله تمرین است.
- در مرحله بعد فرد از اشتباهات گذشته خود درس گرفته و بنابراین حرکات را دقیقتر و بهتر از قبل انجام می دهد. اما آیا می توانیم بگوئیم که او در انجام مهارت حرکتی مورد نظر ماهر شده و دیگر نیاز به تمرین ندارد؟ قطعا خیر!
- در مرحله آخر یادگیری حرکتی کودک حرکت یاد گرفته شده را به شکل کاربردی و با حداقل تمرکز، اتوماتیک وار در موقعیتهای مختلف انجام می دهد. به عبارت دیگر، در این مرحله او در انجام یک مهارت حرکتی خاص استاد شده و می تواند آن الگوی حرکتی را به شکل ماهرانه هر جا که نیاز باشد انجام دهد و دیگر به تذکر نیازی نیست.
بله، غالب کودکان در مراحل اول و دوم به علت بیماری یا تشخیص غلط والدین (اینکه کودک من خوب شده و دیگر نیاز به توانبخشی ندارد!) و کاردرمانگر (در منزل ادامه بدهید، با تکرار فلان حرکت خوب می شود)، از ادامه درمان محروم می شوند، و بعد از مدتی روز از نو و روزی از نو!
