کاردرمانی به افراد مبتلا به ناتوانایی های جسمی، حسی و شناختی (هوشی) کمک می کند تا در تمام حوزه های زندگی شخصی و اجتماعی به حداکثر استقلال ممکن دست پیدا کنند. این رشته علوم پزشکی می تواند به کمک کودکان دارای نیازهای ویژه گوناگون شتافته و مهارتهای شناختی، جسمی، حسی و حرکتی آنها را بهبود ببخشد تا از این رهگذر عزت نفس آنها را افزایش داده و موجب بروز حس رضایت از خود پس از انجام کامل امور شود.

بعضی از افراد ممکن است به این تنیجه برسند که کاردرمانی فقط به درد افراد بزرگسال می خورد چراکه کودکان هیچ اشتغالی در زندگی روزمره خود ندارند تا با مراجعه به کلینیک کاردرمانی مورد ارزیابی قرار گرفته و مشکلشان در آن زمینه خاص برطرف شود. اما این طرز فکر کاملاً غلط است چراکه شغل اصلی کودکان بازی کردن و یادگرفتن است. کاردرمانگران می توانند مهارت های بازی کردن، حضور در مدرسه و انجام فعالیت های روزمره کوردکان را مورد ارزیابی قرار داده و آن ها را با مهارت هایی که به لحاظ رشدی مناسب آن گروه سنی است، مورد مقایسه قرار دهند. در نهایت نقاط ضعف و قوت کودک را مشخص کرده و از نقاط قوت برای برطرف سازی نقاط ضعف کودک استفاده می کنند.

بر طبق نظر انجمن کاردرمانی آمریکا، کادرمانگران علاوه بر توجه به وضعیت جسمانی فرد، به عوامل روانشناختی، اجتماعی و محیطی که کودک در آن قرار گرفته و به طرق مختلف بر عملکرد وی تاثیرگذار هستند، نیز توجه کامل دارند. این نگاه باعث می شود تا کاردرمانی و کاردرمانگر نقش حیاتی در سیستم سلامت کودکان ایفا کنند.

کاردرمانگران در این موارد می تواند به ارائه خدمات در زمینه کودکان و نوجوانان بپردازند:

• آموزش مهارت های حرکتی ظریف انگشتان دست به نحویکه کودکان بتوانند به راحتی اسباب بازی و دیگر وسایل شخصی خود را با انگشتان دست گرفته، جابجا و رها کنند و نیز دستخط آنها بهبود پیدا کند.
• بهبود هماهنگی چشم و دست به منظور بهبود مهارت های بازی و حضور در مدرسه (پرتاب به سمت شی هدف، زدن توپ، کپی از روی تخته سیاه و …)
• آموزش مهارتهای پیش دبستانی در کودکان دارای مشکلات جسمی و ذهنی
• آموزش مهارت های پایه به کودکان دارای تاخیر رشدی شدید (مهارت های از قبیل حمام کردن، لباس پوشیدن، مسواک زدن، غذا خوردن، …)
• آموزش به کودکان دارای اختلال رفتاری برای حفظ رفتار مثبت در همه شرایط و محیط ها (به عنوان مثال به جای زدن دیگران و انجام دادن کار های خارج از عرف، از راهکارهای مثبت مانند نوشتن و بیان احساسات و انجام دادن فعالیت های فیزیکی، برای برخورد با عصبانیت استفاده کند.)
• آموزش مهارت های هماهنگی مورد نیاز به کودکان دارای ناتوانایی های جسمی برای بهبود فرایند غذا خوردن، کار با کامپیوتر و افزایش سرعت و خوانایی دستخط آنها
• ارزیابی کودکان به منظور استفاده از تجهیزات ویژه مانند ویلچیر، اسپیلینت، وسایل مخصوص حمام کردن و لباس پوشیدن و تجهیزات کمک ارتباطی
• آموزش کودکانیکه مشکلات حسی و اختلال توجه دارند برای بهبود تمرکز و مهارت های اجتماعی