پس از تولد، کودک از عضلات بزرگ بدن خویش استفاده کرده و مراحل مهم رشد حرکتی مانند گردن گرفتن، غلت زدن، چهار دست و پا رفتن، ایستادن و در نهایت راه رفتن را در طی ۱۲ تا ۱۶ ماه کسب می کند. پس از راه افتادن، او همچنان به تلاش های خود برای شناخت بیشتر محیط پیرامون و افزایش مهارتهایی که تاکنون بدست آورده ادامه می دهد. کودک هر چه قدر بیشتر بازی می کند، بیشتر می تواند مهارتهایی مانند دویدن، پرتاب کردن توپ، بالا و پایین پریدن، معلق زدن و … را در خود پرورش دهد. به مجموع این مهارتهای حرکتی، اصطلاح مهارتهای حرکتی درشت اطلاق می شود. با انجام این مهارتها، اطلاعات حسی بیشتری به مغز او وارد شده و ارتباطات عصبی جدیدی در آن پدیدار می شود. در نتیجه می توان گفت که رشد مهارتهای حرکتی درشت موجب تقویت سیستم عضلانی-اسکلتی بدن شده و پایه گذار فرآیند یادگیری و تحصیل کودک در مهدکودک، پیش دبستانی و مدرسه می باشد. به همین علت در کودکانیکه مراحل رشد حرکتی خود را به درستی طی نکرده و یا در انجام این مهارتها ضعف دارند، علائمی از قبیل تمرکز پایین در کلاس درس، ضعف در آگاهی بدنی، مشکل در نوشتن (دستخط)، مشکل در نشستن سر کلاس، وضعیت غلط بدنی، مشکل در تعادل و هماهنگی عضلات دست و پا، و اجتناب از فعالیتهای ورزشی و جسمانی مشاهده می شود.
